Hamuş kederi Mevlana kendine. Yani Sessiz. Düşündün mü hiç, bir şairin, hem de namı dünyayı sarmış bir şairin, yani işi gücü, varlığı, kimliği ve hatta soluduğu hava bile sözlerden müteşekkil olan ve elli binden fazla süper dizeye imza atmış bir insanın, nasıl olup da kendine SESSİZ ismini verdiğini..?

(Elif Şafak)

Yaşadılar mı yaşamadılar mı kimse teyit edemiyor. Evveliyatında iki cihandan birinde sultan başkasında ise zebun. Aşk onları birbirlerine olan zaaf ve zaafiyet ağına düşürdüğünden zebun olmamamak na-mümkün hale geldi. Kimse lakin kimsenin keşfetmediği, dünya gözüyle görmediği bilinmeyen diyarda, bilinmeyen vakitte sürüp giden bir hikaye… Sorumlu kılınan aşk olduğu için haklı da, haksız da yok. Bülbül güle mi? Gül bülbüle mi? Bu sorunun karşılığı aynanın ardındaki gümüş üzere sır…

Çölde kavrulan kuma intihar ederek düşen yağmur taneleri ortalığı tozu dumana katarak kumun avuç içlerine nasıl düşerse aşk; göynümüze de bıçağın ucuyla yara açar üzere o denli düşer. Aşk düştüğünde bağrımıza kedi köpek üzere yağmur yağar (it is raining cats and dogs – ingiliz deyimi) ve rahmetiyle gelen yağmur toprağı nasıl yumuşatırsa aşka hasret çeken göynümüz de o denli yumuşar. Aşık’ın hamuşluğunda derman arayan yüreklerimiz, Maşuk’un aynasında ayna yansımasıyla kendilerini bulurlar. Saba makamında meşki anlatan nağmelerin özlü kelamına, çok değil hoş sevmeyi anlatan kelimelerin/cümlelerin kelamlı özüne.

Kıssadan pay kıssa

Mübalağa sanatını icra eden Meddah, yanında getirdiği kauçuk sandıktan çıkardığı kukla ile vantrolog üzere öyküyü anlatmaya başlar…

Aşık ve Maşuk birbirlerini çok seviyorlar, lakin bir türlü birbirlerine açılamadıkları için sevgi birebir çemberin içine giremiyor. Bütün cüretini toplayan aşık dayanamayıp Maşuk’un meskenine gidiyor, kapıyı çalıyor.

Kapı birden vurulur;

Maşuk: Kim o?
Aşık: Benim.
Maşuk: Git buradan.

Aşık afallamış, şaşkın bir formda başını öne eğerek adımlamaya başlar. Lakin hüzzamlı..

Seyyah üzere ırmakları aşmış, dağlara, ovalara ayak izlerini bırakan maşukun münzevi aşkından ölecek duruma gelmesinin karşısında verdiği reaksiyona de mana veremiyor, çünkü dayanamayıp tekrar maşukun kapısını çalar.

Maşuk: Kim o?
Aşık: Benim.
Maşuk: Git buradan.

Aşık mecnuna döner ve bir türlü anlamlandıramadığı durum karşısında maşukun bu hali elim bir sıkıntı bırakır yüreciğine. Kendini Maşuk’a adamış Aşık, dünyevi bütün hislerinden sıyrılan, kemal/kamil insan olma uğraşı içerisinde. Aşık yollara kendini vurmaktan bitap düşen, aşkıyla erise de sebebini bir türlü bulamayan Aşık günlerden aylardan sonra tekrar kendini Maşukun meskeninin kapısında bulur. Ve tekrar tıpkı senaryo…

Maşuk: Kim o?
Aşık: Senim.

Ve kapı aralanır…

Maşuk: Gir içeri!

Kim o, deme boşuna… Benim, ben. O denli bir ben ki gelen kapına; baştan başa sen.
(Özdemir Asaf)

Kısacası kelam senden benden “BİZ” çıkarabilmekteydi beceri, “SENİM” diyebilmekteydi aslolan. Birtakım sözlerin varlığı, daima söylenildiğinde manasını yitirir belleğimizde. Ancak kimileri da vardır ki, tekrar tekrar söylense de aşk ile söylenildiği için farklı bir mana kazanır, o denli bir lezzet bırakır ki damağınızda/dimağınızda tadına doyum olmaz. Yedi zirveli gül kenti İstanbul gibi… ve her ne hikmetse Mihrimah gibi…

Yasak olsada dünyanın kurulmasına sebebiyet veren, evvel aşk vardı. Arşı alaya yıldızlar kurulmamış, yeryüzü ilmek ilmek örülmemişken, evvel aşk vardı. Ay gecenin üstüne örtünmemiş ve gölge güneşle flört etmeden, evvel aşk vardı. Dağlar rakımı yüksek ovaların boynuna gerdanlık üzere takılmamış, yıldızlar semada meşale üzere yakılmamıştı ve evvel aşk vardı. Hava suyun sıkıntılarına yarenlik etmeden ve su toprakla birleşip ateşe kin kusmamışken, evvel aşk vardı… Ana rahminden başlayıp pare pare yazılan mühürlü baht defterimizden ve yazılmadan daha üzerine ant içilen kalemden önceydi aşk. Öncesi yoktu, aşk vardı…

Kalbinizin egzersizinde, AŞK için becerikli olacağınız başucu kitapları.

[1] Beyaz Geceler – Fyodor Dostoyevski

[2] Uğultulu Zirveler – Emily Bronte

[3] Yüreğim Seni Çok Sevdi – Canan Tan

[4] Senden Evvel Ben – Jojo Moyes

[5] Uğultulu Zirveler – Emily Bronte

[6] Eylül – Mehmet Rauf

[7] İçinde Aşk Gizli – Judith McNaught

[8] Kolera Günlerinde Aşk – Gabriel García Marquez

[9] Kürk Mantolu Madonna – Sabahattin Ali

[10] Vadideki Zambak – Honore de Balzac

Bonus: Okurken AŞK lisanının naifliğinde size eşlik edecek müzik / Guy Farley – Reach Beyond Belief (Modigliani Soundtrack)

Aşık – Maşuk

Helal kıldı maşuka, aşık kendi kanını
Maşuk nakşından okur, Aşk eri kuranını
Yardan farklı olunca, asılıp ölmek yeğdir
Âşık kendi bırakır boynuna urganını

Gitmez aşık gözünden, hergiz maşuk hayali
Hakikaten Zelha verir Yusuf’un nişanını
Dirlik budur maşuka, Aşık yolunda öle
Sorarlar ise eydem aşıkın burhanını

Belkıs ile Süleyman aşka düştü bir vakit
İsteyip bulmadılar bu kederin dermanını
Gökteki Harut Marut, aşk için indi yere
Zühre yüzün görünce unuttu rahmanını

Ferhad bu aşk yolunda başın külünge tuttu
Hüsrev Tatlı sıkıntısından dosta verdi canını
Leyla ile Mecnun işi aceb gelir bu halka
Abdurrezzak terketti aşk için imanını
Zamane vefaları cefa gelir Yunus’a
Bir gerçek yar bulunca feda kılar canını

Yunus Emre